Δεν είσαι ανάμεσα στους περισσότερους «διάσημους», αλλά ανάμεσα σε εκείνους που θυμάμαι να στείλω αυτό το μήνυμα…
Λίγο καιρό πριν, στους Ολυμπιακούς αγώνες του Σιάτλ, εννέα αθλητές, όλοι πνευματικά ή σωματικά ιδιαίτεροι , στέκονταν στη γραμμή εκκίνησης για τον αγώνα τον 100 μέτρων.
Το πιστόλι ακούστηκε και ο αγώνας ξεκίνησε. Δεν έτρεχαν όλοι, αλλά όλοι ήθελαν να συμμετέχουν και να νικήσουν.
Έτρεχαν σε τριάδες, ένα αγόρι σκόνταψε και έπεσε, έκανε μερικές τούμπες και άρχισε να κλαίει.
Οι υπόλοιποι οκτώ τον άκουσαν να κλαίει.
Έκοψαν ταχύτητα και κοίταξαν πίσω τους
Σταμάτησαν και γύρισαν πίσω… Όλοι τους…
Ένα κορίτσι με σύνδρομο Ντάουν έκατσε κάτω δίπλα του, τον αγκάλιασε και τον ρώτησε, «Αισθάνεσαι καλύτερα τώρα;»
Τότε, όλοι μαζί και οι εννέα περπάτησαν ώμο με ώμο μέχρι τη γραμμή τερματισμού.
Όλο το πλήθος σηκώθηκε και χειροκροτούσε. Και το χειροκρότημα κράτησε για πολύ χρόνο…
Οι άνθρωποι που το είδαν ακόμα μιλάνε γι’αυτό.
Γιατί ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου