ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ ΚΙ ΕΛΠΙΔΑ

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ

ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ

Το μαγικό 7 και ο Πυθαγόρας

Κατά τους Πυθαγόρειους ο αριθμός επτά είναι « αμήτωρ» μια και δεν είναι γινόμενο παραγόντων.

Είναι επίσης το σύμβολο της τελειότητας γιατί είναι το άθροισμα του τρία (3) και του τέσσερα (4) που εκφράζουν τα δύο τέλεια σχήματα ,το ισόπλευρο τρίγωνο και το τετράγωνο.

Ο αριθμός επτά για όλους σχεδόν τους λαούς ήταν ιερός και έκλεινε μέσα του δύναμη μυστηριακή.

Οι Έλληνες συσχέτιζαν τον αριθμό επτά με τη λατρεία του Απόλλωνα και της σελήνης. Παρατήρησαν πως επτά ημέρες διαρκεί κάθε φάση της σελήνης. Ο Όμηρος θέλει επτά τις αγέλες των βοδιών του Απόλλωνα, επτά χορδές έχει η λύρα του ,επτάπηχο ανδριάντα του δωρίσαν οι Αιγύπτιοι. Επτά παλικάρια και επτά κόρες στέλνονταν στη Κρήτη για τροφή στον Μινώταυρο. Την εβδόμη μέρα έδιναν το όνομα στα νεογέννητα και κάθε έβδομη μέρα θυσίαζαν οι Σπαρτιάτες στον Απόλλωνα.

Οι Αιγύπτιοι μέτρησαν επτά από τις διακλαδώσεις του Νείλου, επτά ήταν οι σκορπιοί της Θεάς Ίσιδας, επτά παχιές και επτά ισχνές αγελάδες και άλλα τόσα τα στάχια που ονειρεύτηκε ο Φαραώ

Οι Χαλδαίοι ,Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι,Φοίνικες ,Ινδοί και Πέρσες μέτρησαν τους επτά πλανήτες ,τα επτά άστρα της μεγάλης άρκτου και τα επτά άστρα της μικρής άρκτου.

Οι Μουσουλμάνοι οφείλουν να προσκυνήσουν επτά φορές στη Μέκκα ,να κάνουν επτά φορές τον γύρω της Καάβα, να σφάξουν επτά σφάγια ,να προσεύχονται επτά φορές την ημέρα και δικαιούνται να έχουν επτά γυναίκες

Για τους Εβραίους επτά μέρες κρατούσαν οι γιορτές της σκηνοπηγίας , επτά χρόνια διαρκούσε το Σαββατικό έτος και επτά τέτοια έτη αποτελούσαν το Ιωβηλαίο. Επτά ιερείς με επτά σάλπιγγες γύριζαν γύρω από την Ιεριχώ για επτά μέρες και την έβδομη έκαναν επτά φορές το γύρω των τειχών της. Επτάφωτη ήταν η ιερή λυχνία ,την έβδομη μέρα από την γέννηση γινόταν η περιτομή των αγοριών , επτά φορές συγχωρούνταν τα αμαρτήματα , στο επταπλάσιο ο κλέφτης αποζημίωνε αυτόν που ζημίωνε .Το 7 ήταν επίσης το σύμβολο της αρτιότητας και της θείας ευλογίας μια και περιέχεται στο εθνικό τους σύμβολο

είναι οι μέρες της Δημιουργίας

ΕΠΤΑ

είναι τα θάυματα του Χριστού

(κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη)

ΕΠΤΑ είναι οι κύριες αρετές

ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ ...; ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ- ΑΓΝΟΤΗΤΑ

ΦΙΛΑΛΛΗΛΙΑ ...; ΕΠΙΕΙΚΕΙΑ ...; ΚΑΛΩΣΥΝΗ-ΕΡΓΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΕΠΤΑ είναι τα θανάσιμα αμαρτήματα

ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ- ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ ...; ΠΟΡΝΕΙΑ

ΓΑΣΤΡΙΜΑΡΓΙΑ ...; ΦΘΟΝΟΣ ...; ΟΡΓΗ ...; ΑΚΗΔΙΑ

ΕΠΤΑ είναι τα μυστήρια

Γάμος - Βάπτιση ...;Ευχέλαιο ...; Μετάληψη ...; Εξομολόγηση-Χρίσμα- Ιερωσύνη

ΕΠΤΑ είναι τα θαύματα του κόσμου

Ο κολοσσός της Ρόδου.

Η πυραμίδα του Χέοπα.

Ο τάφος του Μαυσώλου στην Αλικαρνασσό

Ο φάρος της Αλεξάνδρειας

Οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνος

Το άγαλμα του Δία στη Ολυμπία

Ο ναός της θεάς Αρτέμιδας στην Έφεσο

ΕΠΤΑ είναι οι Σοφοί της Αρχαιότητος

Θαλής ο Μιλήσιος

Βίας ο Πριηνεύς

Κλεόβουλος ο Ρόδιος

Περίανδρος ο Κορίνθιος

Πιττακός ο Μυτιληναίος

Σόλων ο Αθηναίος

Χίλων ο Λακεδαιμόνιος

ΕΠΤΑ είναι

τα χρώματα της ίριδας (κίτρινο-βαθύκυανούν-ερυθρό- ιώδες-κυανούν-πράσινο-πορτοκαλί)

ΕΠΤΑ οι φθόγγοι της μουσικής ( ντό ...;ρέ - μί ...; φά ...; σόλ ...; λά ...; σί )

ΕΠΤΑ οι μέρες της εβδομάδας

ΕΠΤΑ εξεστράτευσαν κατά της Θήβας

'δραστος-Πολυνείκης-Τυδέας-Αμφίαραος-Καπανέας-Ιππομέδοντας-Παρθενοπαίος

ΕΠΤΑ ήρωες υπερασπίστηκαν την Θήβα

Ετεοκλής-Πολυφόντας-Μελάνιππος-Μεγαρέας-Ύπερος-Λασθένης-'κτορας

ΕΠΤΑ είναι οι Πλειάδες (κόρες του 'τλαντα και της Πλειόνης)

Αλκυόνη-Μερόπη ...; Ηλέκτρα-Ταϋγέτη-Κελαινώ- Μαία-Αστερόπη

Πηγή:learn-math.

Πού να ψάξεις την αλήθεια...

Κάποτε ένας γείτονας του Νασρεντίν, τον βρήκε γονατισμένο έξω από το σπίτι του να ψάχνει κάτω στο δρόμο για κάτι.

«Τι έχασες, Χότζα μου», τον ρωτάει.

«Το κλειδί μου», απαντάει ο Νασρεντίν.

Αφού τον παρακολούθησε ο γείτονας για λίγα λεπτά να ψάχνει, τον ρωτάει:

«Και πού σου έπεσε το κλειδί σου, Χότζα μου;»

«Μέσα στο σπίτι μου», απαντάει εκείνος.

«Και γιατί τότε, το ψάχνεις εδώ έξω;»

«Γιατί, εδώ έχει περισσότερο φως», απάντησε ο Χότζας.

Υ.Γ. ...για να μη νομίζεις ότι την αλήθεια θα την βρεις από κάποια εξωτερική πηγή και βοήθεια. Μόνος βοηθός ο εαυτός σου κι η αλήθεια είναι κάπου εκεί κρυμμένη!

Αυτό το "Κάποτε" που το έλεγαν Ζωή....ή οι αλλαγές στην καθημερινότητά μας

Kάποτε ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές, σήμερα έχει δύο.

Κάποτε δουλεύαμε οκτώ ώρες, σήμερα έχουμε χάσει το μέτρημα.

Κάποτε είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας. Τώρα τα λέμε μέσω MSN και Skype.

Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάϊδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος.

Σήμερα τα βλέπουμε στην τηλεόραση.

Κάποτε παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες. Σήμερα παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation.

Κάποτε ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά. Σήμερα το λέμε και με SMS.

Κάποτε κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι. Σήμερα κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ... 3000 κυβικών.

Κάποτε αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια. Τώρα το έχουμε δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο.

Κάποτε ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και... ήμασταν ευτυχισμένοι. Σήμερα ζούμε σε σπίτια 120 τετραγωνικών και δεν χωράμε μέσα...

Κάποτε λέγαμε καλημέρα σε ένα περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό. Σήμερα μας το λέει ο navigator.

Κάποτε πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά. Σήμερα πίνουμεεμφιαλωμένο και...αρρωσταίνουμε.

Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας.Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και 5-6 λυκόσκυλα για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός.

Κάποτε ξυπνάγαμε πρωί πρωί την Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία. Σήμερα δεν πάμε γιατί είναι...μπανάλ. Και γιατί οι παπάδες γίνανε μεσίτες και επιχειρηματίες.

Κάποτε είχαμε 2 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε. Σήμερα έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα.

Κάποτε μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι. Σήμερα έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ...

Κάποτε η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό. Σήμερα είναι μαλακία.

Κάποτε τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από τον Σεφέρη. Σήμερα παίρνουν από τον Καρβέλα.

Κάποτε μας μάγευε η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη, σήμερα μας ξεκουφαίνειο...Μακρόπουλος.

Κάποτε οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με τη φωνή. Σήμερα τραγουδούν με κάτι άλλο.

Κάποτε ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη. Σήμερα ντοκουμέντο είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το κεφάλι του άλλου.

Κάποτε βλέπαμε στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους, τον Σεραφίνο, τον Τιραμόλα. Σήμερα βλέπουμε τους Power Rangers και τους Monsters με όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν...τους κακούς.

Κάποτε μας αρκούσε μια βόλτα με την κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι της γειτονιάς. Χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψυθιρίζουμε έναρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοητά. Σήμερα πάμε διακοπές στο Ντουμπάι, στο Μαρόκο και στο Μεξικό. Και ονειρευόμαστε ταξίδια στο Θιβέτ.

Κάποτε είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος». Σήμερα λέμε «Αυτός φταίει»...

Κάποτε νοιαζόμασταν για το γείτονα, σήμερα τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς.

Κάποτε ζούσαμε με το μισθό μας. Σήμερα ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε.

Κάποτε δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένοι! Σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.

Κάποτε περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγούδι και κουτσομπολιό. Σήμερα...μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια του Κολωνακίου.

Κάποτε ιδανικό ήταν να γίνεις αναγνωρισμένος. Σήμερα ιδανικό είναι να γίνεις απλά αναγνωρίσιμος.

Κάποτε μας δάνειζε λεφτά ο αδελφός μας. Σήμερα μας δανείζουν οι τράπεζες.

Κάποτε κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους. Τώρα τους κοιτάμε στην τσέπη.

Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε. Σήμερα ζούμε για να δουλεύουμε.

Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας. Σήμερα δεν έχουμε χρόνο για κανένα....

Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν Ζωή....

πηγή i-Reporter

Λίγη μαγεία στη ζωή κι όλα γίνονται αλλιώς...

Ενα κείμενο αγνώστου συγγραφέα λέει ότι καθένας μας

μπορεί να υιοθετήσει δύο στάσεις στη ζωή του: να Χτίζει ή να Φυτεύει.

Οι χτίστες μπορεί να χρειαστούν χρόνια για το έργο τους,

μια μέρα όμως τελειώνουν αυτό που έκαναν και περιορίζονται

από τους ίδιους τους τοίχους τους.

Οταν ολοκληρώνεται το χτίσιμο, η ζωή χάνει το νόημά της.

Εκείνοι που φυτεύουν μπορεί να υποφέρουν από τις καταιγίδες

και σπάνια ξεκουράζονται.

Ένας κήπος όμως δε σταματά ποτέ να αναπτύσσεται

και παρόλο που απαιτεί την προσοχή του κηπουρού.




Κοέλο, "Μπρίντα"

Ο μαγικός αριθμός 12

Από τους πανάρχαιους χρόνους αποδίδονταν στους αριθμούς μια μυστηριακή και συμβολική σημασία. Αν και πολλά έθνη χρησιμοποιούσαν τα γράμματα της αλφαβήτου για να παραστήσουν αριθμητικές ιδέες.

Είναι γεγονός ότι οι αρχαίοι λαοί (Αιγύπτιοι, Χαλδαίοι, Έλληνες , Ιουδαίοι) γνώριζαν πλήρως τα θαυμαστά μυστήρια που ήταν σε θέση να αποκαλύψουν οι αριθμοί και ανέπτυξαν μία ολόκληρη επιστήμη αριθμητικών ιδεών, εντελώς ξεχωριστή από τα μαθηματικά. Η συσχέτιση των αρχαίων δοξασιών για τους Αριθμούς με τα γράμματα της αλφαβήτου , τους Πλανήτες με τα Αστέρια , τους Αστερισμούς και άλλα αστρονομικά μεγέθη, ασκούσαν μια μορφή μαντείας.

Αν και ο κάθε αριθμός από μόνος του έχει τη δική του ξεχωριστή αποκρυφιστική και συμβολική έννοια και χωρίς να θέλουμε να αδικήσουμε τους υπόλοιπους , σκοπός αυτής της εργασίας είναι να ασχοληθεί αποκλειστικά με τον αριθμό Δώδεκα (12).

Αυτός ο αριθμός αντιπροσωπεύει έναν πλήρη κύκλο κι έχει ένα τέλειο και σημαντικό χαρακτήρα που ήταν από τους πιο αξιοσημείωτους στους αρχαίους πολιτισμούς , έχοντας μία άμεση και εξαρτημένη σχέση με το ζωδιακό καθώς και με τους μήνες στους περισσότερους πολιτισμούς είτε χρησιμοποιούσαν σεληνιακό είτε ηλιακό ημερολόγιο .

Η ιερότητα του 12 φαίνεται ότι προέρχεται από το αρχαϊκό δωδεκαδικό σύστημα , που πιθανώς ήταν το μοναδικό σύστημα αρίθμησης κατά τη νεολιθική εποχή και παρέμεινε ως συμπληρωματικό του δεκαδικού μέχρι σήμερα.

Η δωδεκάδα , ο χωρισμός της μέρας και της νύχτας σε 12 ώρες και του έτους σε 12 μήνες αποτελούν κατάλοιπα του αρχέγονου δωδεκαδικού συστήματος αρίθμησης.

Το 12 αντιπροσωπεύει τις 12 Ιεραρχίες των αρχαίων γραφών που καθόριζαν με τη σειρά τους τους 12 αστερισμούς της ουράνιας ζωδιακής ζώνης.

Πρώτοι οι Σουμέριοι ιερείς-αστρονόμοι διαίρεσαν το έτος σε μικρότερες μονάδες. Έτσι όπως το σεληνιακό έτος τους είχε δώδεκα μήνες των 30 περίπου ημερών και το ημερονύκτιό τους είχε δώδεκα ντάννα. Έτσι καταλαβαίνουμε ότι ο αριθμός 12 αποτελούσε μία τεχνική για τη διαίρεση της ροής του χρόνου αλλά κι όπως γνωρίζουμε οι δωδεκάδες σχετίζονται είτε φανερά είτε με έναν κρυμμένο τρόπο με τα Σημεία του Ζωδιακού , μέρη του μεγάλου κύκλου του ουρανού. Όπως μαρτυρούν τα ευρήματα των ανασκαφών , ήδη από το 2.400 π.Χ χρησιμοποιούσαν το ηλιακό έτος των 360 ημερών που διαιρούνταν σε 12 μήνες των 30 ημερών.

Αυτό φαίνεται και στο Βαβυλωνιακό ημερολόγιο, αλλά μόνο στην εποχή του βασιλιά Χαμουραμπί (1955-1913 π.Χ) επιβλήθηκε ομοιομορφία στο ημερολόγιο και δόθηκαν στους μήνες ονόματα , τα οποία χρησιμοποιούνται ως σήμερα παραφθαρμένα στο εβραϊκό ,στο συριακό και στο λιβανέζικο ημερολόγιο.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι διαίρεσαν τη μέρα σε 12 ώρες (χαρού) και 12 τη νύχτα. Οι 12 ημερήσιες ώρες προσωποποιούνταν με θεές, που έφερναν επί της κεφαλής τους τον δίσκο του Ήλιου, ενώ οι 12 νυχτερινές προσωποποιούνταν με θεές που έφερναν επί της κεφαλής τους ένα αστέρι.

Στην Ανατολή και συγκεκριμένα στην Κίνα ο Ζωδιακός Κύκλος αντιπροσωπεύεται από δώδεκα ζώα που το καθένα ασκεί επίδραση για ένα χρόνο.

Επίσης οι Κινέζοι πιστεύουν ότι υγεία εκφράζεται με το «τσι» , τη ζωτική ενέργεια που κυκλοφορεί μέσα στο σώμα με μια σειρά από μεσημβρινούς ,αόρατα κανάλια που κυλούν κάτω από το δέρμα μας. Υπάρχουν 12 κύρια ζεύγη μεσημβρινών για κάθε πλευρά του σώματος. Σ' αυτά τα 12 κύρια ζεύγη βασίζεται και ο βελονισμός

Στην Εβραϊκή παράδοση και πιο συγκεκριμένα σύμφωνα με το ιερό βιβλίο Ταλμούδ οι πρώτοι Εβραίοι χρησιμοποιούσαν ημερολόγιο με δώδεκα σεληνιακούς μήνες κι όπως επίσης και ο συμβολισμός των 12 Φυλών του Ισραήλ που είναι καθαρά Ζωδιακός.

πηγή: http://promhtheas.blogspot.com/

Κάποτε....

Κάποτε ζούσαμε σε σπηλιές.
Τώρα μένει ο καθένας στο διαμέρισμά του.
Κάποτε οι άνθρωποι ζούσαν μαζί με όλη τους την οικογένεια και τους συγγενείς τους.
Τώρα ο καθένας θέλει την ησυχία του.
Κάποτε ζητούσαμε ο ένας τη βοήθεια του άλλου.
Τώρα αν τυχόν κάποιος ζητήσει βοήθεια απ' το γείτονά του (πράγμα σπάνιο) θα νιώθει ντροπή που το έκανε.
Κάποτε οι άνθρωποι γινόντουσαν ζευγάρι γιατί τους διακατείχαν αγνά αισθήματα έρωτα και συντροφικότητας.
Τώρα κίνητρο γνωριμιών και πολλάκις και σύναψης γάμων (δυστυχώς) είναι το συμφέρον.
Κάποτε δίναμε ο ένας στον άλλον ευχές κατ' ιδίαν.
Τώρα στέλνουμε sms στις γιορτές, στα γενέθλια, το Πάσχα, τα Χριστούγεννα ...;
Κάποτε η τηλεόραση αποτελούσε μέσο ενημέρωσης.
Τώρα αποτελεί μέσο εξυπηρέτησης συμφερόντων, μέσο παραπληροφόρησης ...;σκέτο «μέσο».
Kάποτε πηγαίναμε παρέα στον κινηματογράφο.
Τώρα μένουμε στο σπίτι μας και βλέπουμε dvd.
Κάποτε η διασκέδαση ήταν τραγούδι και χορός.
Τώρα είναι ορθοστασία, το ποτό ανά χείρας και κουτσομπολιό.
Κάποτε οι μετακινήσεις γινόντουσαν με αυτοκίνητο.
Τώρα προσπαθούμε να αποφεύγουμε την αλόγιστη χρήση του.
Κάποτε η Αστυνομία φρόντιζε για τη φύλαξη των πολιτών.
Τώρα σκοτώνει δεκαπεντάχρονα και ξυλοφορτώνει αθώους πολίτες.
Κάποτε πιστεύαμε στη δικαιοσύνη («τυφλή» γαρ).
Τώρα το δίκαιο κατάντησε παραδικαστικό κύκλωμα.
Κάποτε η θρησκεία ήταν φωλιά πίστης και ελπίδας.
Τώρα αποτελεί κρησφύγετο ανίερων ιεραρχών.
Κάποτε η πολιτική ήταν η τέχνη του κυβερνάν.
Τώρα συνιστά τέχνη συγκάλυψης της διαφθοράς.
Κάποτε μιλούσαμε ελληνικά.
Τώρα ομιλείται η greeklish διάλεκτος.
Κάποτε στόχος των ανθρώπων ήταν να μορφωθούν.
Τώρα στόχος είναι το να μη μείνουν άνεργοι.
Κάποτε μάστιγα ήταν η πανούκλα.
Τώρα η ανεργία αποτελεί μάστιγα της εποχής.
Κάποτε βλέπαμε το δάσος και χαιρόμαστε τα δέντρα.
Τώρα βλέπουμε το δέντρο και ουκ ολίγες φορές χάνουμε το δάσος.
Kάποτε αγωνιζόμαστε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας.
Τώρα παλεύουμε να αναζητήσουμε κάποιο όνειρο, ένα όραμα, μια αξία ...;
Κάποτε θέλαμε ένα καλύτερο αύριο.
Τώρα που ζούμε στο πάλαι ποτέ αύριο αναπολούμε το χθες.

Σχόλιο: Μελαγχολικά αληθινό, αλλά η ζωή είναι ΤΩΡΑ και μπροστά. Πίσω είναι οι εμπειρίες και τα λάθη. Απο τη στιγμή που γεννιέται κάποιος ζει σε ένα "τώρα διαρκείας" δημιουργώντας το "μέλλον του"(μέσα απο αυτό που ηδη είμαστε σαν "συλλογική συνείδηση και είναι" - αυτό που ονομάζουμε άνθρωπο). Οραματα, αρχες, αξίες, όνειρα....δίνουν νόημα και υπόσταση στο "κουφάρι" μας. Αλλιως είναι "ο,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ο,τι αρπάξει ο κ@@@ς μας..." - άρα, μπροστά με καλή γνώση του "πίσω" δημιουργώντας το τώρα...ανεξάρτητα απο φυλή, χρώμα,χώρα,πίστη,καταγωγή.....



πηγή : www.epikairo.gr

Με την άδικη πατρίδα σου να συμπεριφέρεσαι όπως με την μητριά: να σιωπάς (Πυθαγόρας )

1. Δημοκρατία δεν σημαίνει πως η πλειοψηφία έχει το δίκιο. Σημαίνει πως έχει το δικαίωμα να κυβερνάει.

2. Δημοκρατία δεν σημαίνει ότι η μειοψηφία έχει άδικο. Σημαίνει πως, ενώ σέβεται την κυβερνητική πλειοψηφία, υψώνει δυνατά τη φωνή της κάθε φορά που νομίζει ότι η πλειοψηφία έχει άδικο (ή ακόμη χειρότερα όταν αντιτίθεται στους νόμους, την ηθική και τις αρχές της δημοκρατίας), και οφείλει να το πράττει δυναμικά, γιατί αυτή είναι η εντολή των πολιτών. Όταν η πλειοψηφία υποστηρίζει ότι έχει δίκιο και η μειοψηφία δεν αντιδράει, τότε η δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο».

Umberto Eco

Πως ένας Έλληνας στον ΟΗΕ ...τάπωσε τους συνομιλητές του της FYROM !!!

"Ένα λαµπρό υπόδειγµα ρητορικής και πολιτικής από πρόσφατη συνεδρίαση των Ηνωµένων Εθνών, που έκανε τη διεθνή κοινότητα να χαµογελάσει: Ο λόγος του Έλληνα εκπροσώπου στα ΗΕ.

«Πριν ξεκινήσω, θέλω να σας πω κάτι για τον Μέγα Αλέξανδρο. Όταν δάµασε τον Βουκεφάλα , κατά τον γυρισµό του και περνώντας τον Αξιό και ßλέποντας το νερό, σκέφτηκε ότι ήταν µια καλή ευκαιρία για µπάνιο.

Έßγαλε λοιπόν τα ρούχα του, τα...

ακούµπησε στον ßράχο και µπήκε στο νερό.

Όταν ßγήκε και θέλησε να ντυθεί, τα ρούχα του είχαν εξαφανιστεί.

Τα είχε κλέψει ένας Σλάßος της Μακεδονίας.»

Τότε πετάχτηκε οργισµένος ο Σλαßοµακεδόνας εκπρόσωπος της ΠΓΔΜ κι άρχισε να φωνάζει «Τι είναι αυτά που λες; Οι Σλάßοι δεν ήταν εκεί, τότε.»

Οπότε ο Έλληνας εκπρόσωπος χαµογέλασε και είπε: «Τώρα που το ξεκαθαρίσαµε αυτό, µπορώ να ξεκινήσω την οµιλία µου...»!

«Τίποτα δεν είναι μάταιο. Κάθε πράμα που σου δίνει την ευτυχία ή την προσδοκία της δεν είναι». (Γαλάτεια Καζαντζάκη)

Όλα μοιάζουν μάταια μόνο αν τα βλέπεις από ψηλά, όταν σκέφτεσαι πως ο χρόνος είναι αέναος κι η ζωή σου ένα μόνο σημείο μέσα σε αυτόν. Ξεχνάς τη μοναδικότητά σου, το μοναδικό σου όπλο για την ακρίβεια. Τότε μόνο καταλαβαίνεις πως ακόμα και σε κώμα να είσαι επιδράς στο περιβάλλον, μια λέξη ή ένα νεύμα σου μπορεί να αλλάξει την έκβαση μιας συζήτησης κι αυτή με τη σειρά της τη ροή του κόσμου. Καθενας μας εχει τεραστια δυναμη και πρεπει να ξερει πώς να τη χρησιμοποιει, να είναι υπέυθυνος πριν μιλησει οταν επιλεγει να μιλησει, και οταν δρα να ξερει γιατι δρα και να ειναι ετοιμος να αναλαβει την ευθυνη των πραξεων του και να γνωρίζει ότι αυτές θα έχουν αντίκτυπο στους υπόλοιπους. Με την παθητικοτητα ή την ανοχη μας ειτε θελουμε να το αποδεχτουμε ειτε οχι καθοριζουμε τη ροη των πραγματων, και δεν εχουμε την πολυτελεια να το παιζουμε διαιτητες ή να 'παρακολουθουμε ως παρατηρητες' γιατι αυτη η σταση απο μονη της ειναι μια θεση.

Με όπλο τη συμμετοχή και τη μοναδικότητα....

Απορίες του Δήμου για τη Δημοκρατία

Κυριακή σήμερα, κι ο 10χρονος Δημοσθένης είχε την ευκαιρία να πάρει το πρωινό του στη βεράντα του σπιτιού του παρέα με το μπαμπά του, τον οποίο ελάχιστα βλέπει κατά τη διάρκεια της εβδομάδας λόγω φόρτου εργασίας του τελευταίου. Ο κύριος Παναγανακτίδης εργάζεται σε δυο δουλειές για να καταφέρει να τα φέρει βόλτα, και γι’ αυτό τις καθημερινές δεν έχει διαθέσιμο χρόνο για να μιλήσει και να παίξει με το μοναχογιό του. Έτσι ο μικρός Δημοσθένης πρέπει να περιμένει υπομονετικά μέχρι την Κυριακή για να περάσει λίγες ώρες με το μπαμπά του τον οποίο υπεραγαπά. Βεβαίως αγαπάει και τη μαμά του, αλλά αυτό που νιώθει για τον πατέρα του είναι απέραντος θαυμασμός και σκέτη λατρεία. Στο πρόσωπό του βλέπει το απόλυτο αρσενικό και δίπλα του νιώθει κι ο ίδιος ψηλός και δυνατός. Τα χνώτα του πατέρα του είναι το πιο αναζωογονητικό άρωμα γι’ αυτόν, ένα άρωμα που δε μπορεί να το υποκαταστήσει ακόμη και μια ιδανική μητέρα.

**Μπαμπά, χτες τη νύχτα είδα ένα πολύ άσχημο όνειρο που με τρόμαξε, και θα ήθελα να το συμμεριστώ μαζί σου. Ήταν ένας αληθινός εφιάλτης.

** Είδες εφιάλτη, παιδάκι μου; Και γιατί δε με ξύπνησες; Γιατί δεν ήρθες στο κρεβάτι μας;

** Να σου πω την αλήθεια, μπαμπά, το σκέφτηκα, αλλά επειδή ήταν ξημερώματα, δίστασα. Ήταν περίπου η ώρα που παίζετε με τη μαμά και δεν ήθελα να σας διακόψω.

**Σ’ ευχαριστώ για τη διακριτικότητα και την κατανόηση παιδί μου. Βρε τι παιδί-διαμάντι έχω εγώ! Έλα να σε φιλήσω, Δήμο μου, ματς, μουτς! Λοιπόν, πες μου τώρα τι είδες στον ύπνο σου;

**Να, είδα λέει ότι κατέβηκε ένα άρμα από τον ουρανό με κάποιους βλοσυρούς τύπους οι οποίοι ούτε λίγο ούτε πολύ κατάργησαν τη Δημοκρατία μας και επέβαλαν απόλυτη Δικτατορία.

** Θεός φυλάξει, Δημοσθένη! Πάντως είναι συζητήσιμο αν αυτό είναι όντως εφιάλτης! Πες μου, όμως, μήπως είδες Χαρδαβέλλα χτες τη νύχτα και επηρεάστηκες; Δε σου έχω πει να μην ανοίγεις τηλεόραση όταν πας για ύπνο;

** Είδα λίγο τις Πύλες, μπαμπά, δε μπορώ να σου πω ψέματα Κυριακάτικα. Λες αυτό να έφταιξε; Όμως, απ’ όπου κι αν προήλθε ο εφιάλτης θα ήθελα να κουβεντιάσουμε λίγο το θέμα. Έχω πολλές απορίες, δηλαδή τις είχα και πριν από το κακό όνειρο, αλλά τώρα χρειάζομαι άμεσα απαντήσεις.

** Είμαι όλος αυτιά, παιδί μου. Άλλωστε το πρωί της Κυριακής είναι αφιερωμένο αποκλειστικά σε σένα.

** Ευχαριστώ, μπαμπά! Λοιπόν, έχουμε και λέμε, και θα μπω κατ’ ευθείαν στο ψητό. Θέλω όμως καθαρές απαντήσεις χωρίς περιστροφές, ακόμη κι αν η απάντηση είναι ακατάλληλη για ανηλίκους.

** Με το υψηλό IQ που διαθέτεις, καμάρι μου, πώς θα τολμούσα να σου απαντήσω με περιστροφές, υπονοούμενα και μισόλογα; Έμπα στο θέμα λοιπόν.

** Σε τι διαφέρει η Δημοκρατία από τη Δικτατορία, μπαμπά;

** Τι πράγμα; Γκουχ, γκουχ…

** Έλα μπαμπά, άσε τον ξερόβηχα. Μεγάλο παιδί είμαι και πρέπει να ξέρω κι εγώ την αλήθεια. Άλλωστε, αν γίνει του Τσίπρα, μπορεί κι εγώ σύντομα ν’ αποκτήσω δικαίωμα ψόφου, συγνώμη σαρδάμ ήταν, ψήφου ήθελα να πω.

** Λοιπόν, αφού πας γυρεύοντας για σοκ, άκουσέ με. Στην ουσία δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά. Δικτατορίες είναι και οι δύο. Στη μεν πρώτη περίπτωση η δικτατορία δε φοράει μάσκα και σου επιβάλλεται έξωθεν. Στη δεύτερη περίπτωση φοράει μάσκα – τη μάσκα της Δημοκρατίας – και την επιλέγει ο λαός με την ψήφο του, ανάλογα με την πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί προηγουμένως και με τις εμπάθειες που κουβαλάει μέσα του. Το νου σου, όμως, ό,τι λέμε σήμερα εδώ να μείνει μεταξύ μας, διότι έτσι και σου ξεφύγει κάτι τέτοιο στο σχολείο θα σε μαυρίσουν στο ξύλο οι "δημοκρατικοί" συμμαθητές σου. Αλίμονο δε αν γράψεις τέτοια πράγματα σε καμιά έκθεση. Δε θα πάρεις απολυτήριο Δημοτικού ούτε σε δέκα χρόνια.

** Δηλαδή ο διάλογος που κάνουμε σήμερα είναι απαγορευμένος;

**Ακριβώς!

**Κι εμάς γιατί μας είχε πει η δασκάλα ότι το μεγαλύτερο αγαθό της Δημοκρατίας είναι η ελευθερία της σκέψης και του λόγου;

** Αυτό είναι ένα μεγάλο παραμύθι, Δήμο μου. Η ελευθερία λόγου περιορίζεται στο να λες μόνο αυτά που αρέσουν στην άρχουσα αταξία, oops, “τάξη” εννοούσα. Στη Δημοκρατία υπάρχουν λέξεις απαγορευμένες. Οι πιο επάρατες είναι οι λέξεις εθνικιστής και φασίστας.

** Τι πράγμα; Δεν άκουσα. Γιατί μιλάς ψιθυριστά μπαμπά; Γιατί κατέβασες ξαφνικά τους τόνους;

** Διότι και οι τοίχοι έχουν αυτιά παιδί μου. Δεν έχω την πολυτέλεια να με απολύσουν από τις δουλειές μου και να πεινάσεις κι εσύ. Έχε το νου σου, λοιπόν, να βάζεις μπιπ αν χρειαστεί ν’ αναφερθείς, π.χ., στους χρυσαυγίτες, αλλιώς θα σου βγει τ’ όνομα και θα γίνεις αποδιοπομπαίος τράγος στο σχολείο. Απαγορευμένη λέξη επίσης τείνει να γίνει και τ’ όνομα Kαρατζαφέρης, καρατζαφερισμός και όλα τα παράγωγα. Όλα αυτά αποπνέουν ακροδεξιά λέπρα, και η ακροδεξιά είναι το αυγό του φιδιού. Μεγάλη απειλή για τη μασκοφορεμένη Δημοκρατία μας. Κατάλαβες;

** Όχι, δεν κατάλαβα, μπαμπά, ίσως το καταλάβω στη συνέχεια της συζήτησης. Πάντως χρυσαυγίτες έπρεπε να λέγονται οι πολιτικοί μας που καταβροχθίζουν ωμά τα χρυσά αυγά της χρυσόκοτας που λέγεται εξουσία. Νομίζω; Όμως, καλού-κακού, στο εξής θα βάζω μπιπ σε όλα τούτα τα βδελυρά ονόματα.

** Λοιπόν, Δημοσθένη μου, θα σου το κάνω περισσότερο λιανά. Όμως έλα πιο κοντά για να μη μας ακούσει κανείς από γειτονική βεράντα και μας καρφώσει.

**Σε ποιον θα μας καρφώσει μπαμπά; Εσύ δε μου είπες τις προάλλες ότι η Αστυνομία είναι διαλυμένη;

**Ναι όντως είναι και της φαίνεται. Απ’ αυτήν δεν κινδυνεύουμε. Κινδυνεύουμε όμως να μας καρφώσουν στο Λάκη, στο Μάκη, και σε όλο το δημοσιοκαφρικό σινάφι, και τότε δε μας ξεπλένουν δεκαοχτώ ποτάμια. Θα μας βάλουν σε καραντίνα λες και κολλήσαμε τον ιό της γρίπης των χοίρων. Έτσι και σου μπει η ρετσινιά του ακροδεξιού δε σου βγαίνει ούτε μ’ εξορκισμό από τον παπά της Σαλαμίνας. Μπορείς να χτυπιέσαι όσο θέλεις, να κάνεις ακόμη και χαρακίρι για να τους αποδείξεις πως δεν είσαι ακροδεξιός, αλλά ου τους πείσεις καν τους πείσεις.

**Εξήγησέ μου όμως, μπαμπά, έστω και ψιθυριστά: σε τι άλλο η Δικτατορία μοιάζει με μια λαοπρόβλητη μασκοφορεμένη Δημοκρατία;

** Στη Δικτατορία, Δήμο μου, οι κυβερνώντες δε σε ρωτάνε για αυτά που νομοθετούν. Δεν τους ενδιαφέρει η γνώμη σου. Σου λένε: «Αποφασίζομε και διατάσσομε.» Καθαρά και ξάστερα πράγματα, και σε όποιον αρέσει. Δεν επιτρέπεται να κάνεις κιχ. Σε μπαγλαρώσανε αμέσως. Αντιθέτως, στη μασκοφορεμένη κατ’ ευφημισμό Δημοκρατία, τάχα σε ρωτάνε, σε αφήνουν να βγαίνεις στους δρόμους και να διαμαρτύρεσαι, σου επιτρέπουν να οργίζεσαι, να βρίζεις και να πλαντάζεις από αγανάκτηση, σου επιτρέπουν ακόμη και να ρημάζεις και να σπάζεις ό,τι βρεις μπροστά σου, επιπίπτοντας επί δικαίων κι όχι επί αδίκων - βλέπε Δεκεμβριανά του 2008 - αλλά δεν ιδρώνει το αυτί τους. Εσύ μεν εκτονώνεσαι, αλλά πάλι το δικό τους θα γίνει. Παμπόνηρη επινόηση η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία!

**Παράδειγμα θέλω, δώσε μου παράδειγμα μπαμπά.

**Θα σου δώσω αμέσως. Ένα σκαστό παράδειγμα είναι αυτό του αγωνιστή Θοδωρή Τενέζου, που σήμερα κλείνει 122 ημέρες απεργίας πείνας, αλλά κανείς δε συγκινείται. Εξάλλου, θυμάσαι πέρυσι τι σάλος έγινε με την προαγγελία της ενοποίησης των Ασφαλιστικών Ταμείων; Οι ασφαλισμένοι είχαν βγει όλοι στους δρόμους, κι όχι μια φορά αλλά πολλές, και βροντοφώναξαν «Κάτω τα χέρια από τα Ταμεία μας», υποψιαζόμενοι ότι η αποτυχημένη σε όλα κυβέρνηση του Καραμανλή πήγαινε στα μουλωχτά να βάλει χέρι στα αποθεματικά των υγιών ταμείων για να κλείσει καμιά τρύπα του ελλείμματος. Είχα τότε διαβάσει κι ένα σπαραξικάρδιο άρθρο εδώ που αφελώς νόμιζα ότι θα έκανε τους νομοθετούντες να το ξανασκεφτούν. Αμ δε συγκινήθηκαν! Στο τέλος έγινε της Πετραλιά.

Φέτος, με το αποφασίζομεν και διατάσσομεν, έδωσαν μηδενικές αυξήσεις στις συντάξεις άνω των 1101 ευρώ! Τι κι αν είχαν διαμαρτυρηθεί έντονα οι συνταξιούχοι; Δεν τους λυπήθηκε κανείς. Δεν τους πέρασε. Και ο κατάλογος της δημοκρατικής απολυταρχίας δεν έχει τέλος. Και τα χειρότερα έρχονται, όπως ανακοινώνουν ανερυθρίαστα οι φορομπήχτες τρομοκράτες. Οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις φορτώνουν πάντα στο λαό τα σπασμένα και τα κλεμμένα τους. Ο λαός πληρώνει για τις ρεμούλες και την καταλήστευση των δημόσιων ταμείων από τους πολιτικούς και τους κολλητούς τους.

** Μπαμπά, αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε γιατί λένε ότι η Δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα;

** Αυτό παιδί μου είναι αποτέλεσμα μιας συστηματικής μακροχρόνιας προπαγάνδας - πλύσης εγκεφάλου των μαζών - ώστε η οικονομική ολιγαρχία να κυβερνάει μια χώρα με τη λιγότερη δυνατή λαϊκή αντίσταση. Σου λένε αλαζονικά, “ο λαός μας ψήφισε για να εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας”! Κι ας μην είχαν ανοίξει τα χαρτιά τους προεκλογικά. Κι ας μην ήξερε ο ψηφοφόρος τι ακριβώς τον περιμένει. Κάθε τέσσερα χρόνια, αν και στη χώρα μας συνήθως σε λιγότερα, η ανάλγητη οικονομική ολιγαρχία – το επάρατο Κεφάλαιο που λέει και η Παπαρήγα - με τη βοήθεια των οργάνων της ΜΜΕ, προωθεί ένα κόμμα στην κυβέρνηση, κατά τεκμήριο εκείνο που θα υπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντά της. Κι έτσι έχουμε την εναλλαγή των κομμάτων εξουσίας (ασυδοσίας) στην κυβέρνηση, και ζούνε αυτοί καλά, τ’ αφεντικά τους καλύτερα, και ο λαός χειρότερα.

**Τι μου λες μπαμπά! Με απογοητεύεις. Δηλαδή το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» δεν εφαρμοζόταν μόνο στη Δικτατορία των συνταγματαρχών;

**Δυστυχώς, όχι, Δήμο μου. Μπορώ να σου πω εδώ πως άλλοι έχουν τ’ όνομα κι άλλοι τη χάρη. Η χούντα των συνταγματαρχών τουλάχιστον σου το δήλωνε καθαρά : «είμαστε δικτατορία», και πάντως τιμωρήθηκαν και πήγαν όλοι ισόβια. Ενώ τούτοι εδώ οι άχρηστοι και προδότες του έθνους εξαπατούν και καταληστεύουν το λαό φορώντας τη μάσκα της Δημοκρατίας, και ποτέ κανένας από δαύτους δεν πάει φυλακή. Φτιάξανε νόμους κομμένους και ραμμένους στα μέτρα τους – βουλευτική ασυλία, νόμος περί ανευθυνότητας Υπουργών – κλείνουν τη Βουλή όποτε γουστάρουν για να εξασφαλίσουν τις παραγραφές των εγκλημάτων τους, έχουν διαφθείρει και τη Δικαιοσύνη, και ο λαός στενάζει χωρίς να βρίσκει ποτέ το δίκιο του. Τα ξεροκόμματα και τα ψίχουλα που του πετάνε πότε-πότε κάτω από το τραπέζι είναι απλά για να σκύβει όλο και πιο χαμηλά το κεφάλι του για να τα συλλέξει.

**Αχ, μπαμπά, μου, μελαγχόλησα σήμερα. Μέχρι χτες ήμουνα υπερήφανος για τ’ όνομά μου, που μου έχεις πει ότι σημαίνει το σθένος (δύναμη) του λαού (δήμου). Τώρα όμως βλέπω ότι το 'Δημοσθένης' είναι λέξη κενή περιεχομένου, ένα όνομα χωρίς αντίκρισμα. Λες γι’ αυτό να μη γιορτάζω ποτέ;

** Συγνώμη γιε μου! Πριν 10 χρόνια που σε βάφτισα, δεν είχα κι εγώ καταλάβει καλά τι κρύβεται πίσω από τη λέξη Δημοκρατία, και νόμιζα ότι σήμαινε πως το κράτος (δύναμη) την έχει ο δήμος, δηλαδή ο λαός. Με τα χρόνια όμως και με τα δημοκρατικά σημεία και τέρατα που αντίκρισα, ξύπνησα βλέπεις κι εγώ. Τώρα το γεγονός ότι δεν υπάρχει άγιος με τ' όνομά σου είναι κατανοητό. Πώς θα αγιοποιούσε η Εκκλησία κάποιον που και μόνο τ' όνομά του σημαίνει σθένος του λαού εναντίον της εξουσίας; Βλέπεις εξουσία είναι και η Εκκλησία, και δείχνει κατανόηση στην αμαρτωλή Πολιτεία με την οποία πορεύεται σ’ ένα μοιραίο για το έθνος εναγκαλισμό…

**Μπαμπά, αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε εγώ προτιμώ τη γνήσια δικτατορία παρά την καμουφλαρισμένη. Τουλάχιστον, όπως μου έχει πει ο παππούς μου, επί χούντας υπήρχε κοινωνική ειρήνη, τάξη και ασφάλεια. Η εγκληματικότητα ήταν ελάχιστη, μου έλεγε. Μπορούσες να κυκλοφορείς τη νύχτα όπου ήθελες και να μην κινδυνεύεις. Μπορούσες ν’ αφήνεις τα παράθυρά σου ανοιχτά και δε φοβόσουν μήπως σε κατακλέψουν. Οι πυρκαγιές που κατακαίνε τα δάση μας τότε ήταν ελάχιστες. Ακόμη, ο παππούς μου είπε πως, αν είχαμε χούντα σήμερα, δε θα αντιμετωπίζαμε το μπάχαλο της λαθρομετανάστευσης και τη γκετοποίηση-υποβάθμιση πολλών περιοχών των πόλεών μας.

** Δημοσθένη! Κόψτο αυτό το σενάριο! Σου είπα, μας απαγορεύεται ακόμα και με τη φαντασία μας να ονειρευόμαστε γνήσιους δικτατορικούς λαγούς με πετραχήλια. Μήπως θέλεις να βάλεις την οικογένειά σου και τον εαυτό σου σε καραντίνα και περιπέτεια; Άλλωστε τη δικτατορία των συνταγματαρχών πολλοί που την έζησαν τη νοσταλγούν, μα καταπίνουν τη γλώσσα τους και δε βγάζουν άχνα δια τον φόβον των δημοκρατικών. Άσε που στην εποχή μας τέτοιες δικτατορίες είναι άπιαστο όνειρο. Αυτές ανήκουν πια σε άλλες εποχές.

**Πάντως, εγώ μπαμπά άκουσα το Χαρδαβέλλα να λέει ότι κάποιοι εγκέφαλοι σχεδιάζουν μια παγκόσμια δικτατορία που θα την επιβάλουν δια πυρός και σιδήρου. Λες να είμαστε καλύτερα τότε; Διότι αν συνεχίσει αυτή η δημοκρατική διάλυση της Ελλάδας, εγώ τι ελπίδα έχω όταν μεγαλώσω;

**Τι να σου πω παιδί μου, δεν ξέρω τι θα μας ξημερώσει. Εκείνο που ξέρω είναι πως όλοι οι εξουσιαστές είναι βλοσυροί και ανάλγητοι και μόνο ψίχουλα πετάνε στο λαό. Κι ούτε μπορώ να φανταστώ πώς μια παγκόσμια δικτατορία μπορεί να εξαλείψει την εγκληματικότητα, η οποία είναι το φυσικό επακόλουθο της αδικίας και της οικονομικής εξαθλίωσης.

**Τότε μήπως το ΠΑΣΟΚ μας εξασφαλίσει καλύτερες ημέρες, αν το φέρουμε στην εξουσία;

** Όλοι το υπόσχονται αυτό όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση. Όμως όταν πάρουν την εξουσία στα χέρια τους το ξεχνάνε και κάνουν τα ίδια ή και χειρότερα.

** Κι εκείνο που λέει ο Γιώργος Παπανδρέου για την Πράσινη Ανάπτυξη, μήπως βοηθήσει λίγο;

**Δημοσθένη μου, αυτό είναι σα να υπόσχεται κάποιος να θεραπεύσει έναν καρκινοπαθή τελευταίου σταδίου με ασπιρίνες. Πράσινη ανάπτυξη χρειάζονται τα μυαλά των Ελλήνων, και πρώτα των πολιτικών και των σειρήνων τους των δημοσιογράφων, για να ξελαμπικάρουν. Αν δεν προϋπάρξει αυτή, δε μπορούμε να περιμένουμε άσπρη μέρα.

** Τι λες λοιπόν για το ΚΚΕ; Μήπως με την Παπαρήγα πρωθυπουργό θα παίρναμε τα πάνω μας σα χώρα; Λέει πως όταν όλα κρατικοποιηθούν θα ζήσει ο λαός το κόκκινο όνειρο. Τα λαμόγια και τα τρωκτικά του Δημοσίου θα εξαφανιστούν ως δια κόκκινης μαγείας και ο λαός θα ευημερήσει επιτέλους.

** Χα, χα, χα! Σ’ ευχαριστώ Δήμο μου που μ’ έκανες και γέλασα. Το χρειαζόμουνα στ’ αλήθεια! Χα, χα, χα! Χα, χα, χα!

** Σταμάτα βρε μπαμπά αυτό το ακατάσχετο γέλιο! Είναι επικίνδυνο για την καρδιά σου. Το διάβασα τις προάλλες στο Internet.

** Έχεις δίκιο, άγγελέ μου. Άλλωστε υπάρχει και η έκφραση, «πέθανε από τα γέλια». Όμως ήταν ένα αυθόρμητο ξέσπασμα που φαίνεται πως το είχε ανάγκη ο οργανισμός μου. Άλλωστε τι μας έχει απομείνει για να γελάσουμε;

**Μπαμπά, έτσι όπως μου τα λες, μήπως έχεις μετανιώσει που με γέννησες επειδή δεν έχω προοπτικές να ζήσω μια καλύτερη ζωή;

**Όχι παιδί μου! Αυτό δεν το μετάνιωσα κι ούτε θα το μετανιώσω ποτέ! Δεν υπάρχει άλλωστε υψηλότερο ιδανικό από το να χαρίζεις τη ζωή σε μια ψυχή. Η ζωή είναι θεϊκό δώρο, και είναι όμορφη κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, έστω και τις πιο σκληρές. Άλλωστε καμία δικτατορία, εθνική ή παγκόσμια, και καμία διεφθαρμένη ψευτοδημοκρατική κυβέρνηση δε μπορούν να φυλακίσουν το νου και την ψυχή του ελεύθερου ανθρώπου. Κανενός είδους υλικές αλυσίδες δε μπορούν να δέσουν το πνεύμα που είναι συντονισμένο με την ΠΗΓΗ της ΖΩΗΣ, το ΛΟΓΟ! Κανένας ληστής δε μπορεί να κλέψει τη γαλήνη και την ομορφιά της ψυχής ενός ενάρετου ανθρώπου. Η καθαρή ψυχή μπορεί να νιώθει ευτυχία ακόμη και μέσα στην κόλαση.

Μην τα ξεχνάς αυτά τα λόγια παιδί μου. Μπορεί να μην καταφέρω να σου αφήσω υλική περιουσία, αλλά να θυμάσαι ότι τα πιο πολύτιμα πράγματα στη ζωή – ΑΡΕΤΗ, ΑΓΑΠΗ, ΕΙΡΗΝΗ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – δεν αγοράζονται με χρήματα. Είναι κατακτήσεις της ψυχής και είναι αιώνιες. Αξίζει να ζεις και ν’ αγωνίζεσαι και μόνο γι’ αυτές τις αξίες!

"Οι Δύο Λύκοι"

" Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής
Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην
ψυχή των ανθρώπων. Είπε:



"Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων'
που υπάρχουν μέσα σε όλους μας"
Ο ένας είναι το Κακό. - Είναι ο θυμός, η ζήλια, η
θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονία,
η αυτολύπηση, η ενοχή,η προσβολή, η κατωτερότητα,
τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.

Ο άλλος είναι το Καλό. - Είναι η χαρά, η ειρήνη, η
αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη,
η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνοια, η
γεναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία ..


Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά
ρώτησε τον παππού του: "Ποιος λύκος νικάει;"


Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά ...............
"Αυτός που ταΐζεις."

O APOXAIRETISΜOS STIN ELLADA TOU VRETANOU PRESVI STIN ATHINA

Εάν δεν έχετε ήδη διαßάσει τον
"Αποχαιρετισµό στην Ελλάδα" του µέχρι τώρα Βρετανού
πρέσßυ στην χώρα µας, διαßάστε παρακάτω, αξίζει!
________________________________________________


"Αποχαιρετισµός στην Ελλάδα" από τον
Βρετανό πρέσßη στην Ελλάδα στην
Καθηµερινή της Κυριακής 28/12/08


Tου Σαϊµον Γκας


Γράψε αν µπορείς στο τελευταίο σου όστρακο
τη µέρα τ' όνοµα τον τόπο
και ρίξε το στη θάλασσα για να ßουλιάξει.

Γιώργος Σεφέρης

Γυµνοπαιδία - Σαντορίνη


Σε λίγες µέρες η γυναίκα µου κι εγώ
αφήνουµε την Αθήνα ύστερα από οκτώ
ευτυχισµένα χρόνια στη χώρα σας - πρώτα
στη δεκαετία του '80 και για
δεύτερη φορά αυτά τα τελευταία χρόνια. Η
Ελλάδα ήταν καλή µαζί µας. Μας
χάρισε τον πρώτο µας γιο, που γεννήθηκε εδώ
πριν από 23 χρόνια. Μας χάρισε
πολλούς φίλους. Μας χάρισε πολλές στιγµές
ευτυχίας. Και ποτέ, µα ποτέ δεν
µας άφησε να πλήξουµε..


Η Ελλάδα και οι Ελληνες ασκούν έντονη
επίδραση στους ξένους. Ο Βρετανός
συγγραφέας Lawrence Durrell έγραψε: «Αλλες χώρες
µπορούν να σε κάνουν να
ανακαλύψεις έθιµα ή παραδόσεις ή τοπία. Η
Ελλάδα σου προσφέρει κάτι πιο
σκληρό: την ανακάλυψη του εαυτού σου». Στην
Ελλάδα εµείς οι Βορειοευρωπαίοι αφήνουµε πίσω µας λίγη
απ' την ψυχραιµία και την
επιφυλακτικότητά µας και γινόµαστε πιο
εξωστρεφείς, αναζητάµε πιο πολύ τη
συντροφιά των άλλων ανθρώπων. Δεν
εκπλήσσοµαι που η λέξη privacy δεν
µεταφράζεται ακριßώς στα Ελληνικά.. Αλλά,
πάλι, ούτε η λέξη παρέα µεταφράζεται στα Αγγλικά.



Η Ελλάδα άναψε τον πόθο του ταξιδιού σε
γενιές και γενιές Βρετανών, και η
Μαριάν κι εγώ προσπαθήσαµε να
ακολουθήσουµε τα ßήµατά τους. Η µυρωδία του
καπνού του ξύλου που καίγεται ένα
φθινοπωρινό απόγευµα στην Ηπειρο, τα
λιßάδια µε τ' αγριολούλουδα στην
Πελοπόννησο την άνοιξη, τα κρυστάλλινα
γαλανά νερά του Ιονίου το καλοκαίρι είναι
µερικές από τις αναµνήσεις που
θα πάρουµε µαζί µας φεύγοντας.

Οι Ζουλού λένε ότι οι άνθρωποι είναι
άνθρωποι µέσα από άλλους ανθρώπους. Η
Ελλάδα δεν θα σήµαινε τόσα πολλά για µας αν
δεν υπήρχαν οι άνθρωποι που
γνωρίσαµε εδώ. Η γιαγιά που µας φίλεψε
ροδάκινα απ' το καλάθι της όταν
χάλασε το αυτοκίνητο της παρέας µας, στη
Θεσσαλία το 1975. Το ζευγάρι που
µας παραχώρησε το διαµέρισµά του, παρόλο
που µόλις µας είχε συναντήσει,
στο Ρέθυµνο το 1984. Ο ταξιτζής στη Χίο, το 1992,
που όταν ο γιος µου ο
Κρίστοφερ ζαλισµένος από το ταξίδι έκανε
εµετό κι έκανε χάλια και το ταξί
και τον ίδιο, αυτός ανησυχούσε µόνο αν ήταν
εντάξει το παιδί. Θα µας
λείψουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην
Ελλάδα, που µας έδωσαν τη φιλία τους
και τη συντροφιά τους.


Θα θέλαµε επίσης, η Μαριάν κι εγώ, να
ευχαριστήσουµε όλους αυτούς που ήταν
τόσο επιεικείς και συγχωρητικοί όσο εµείς
κατακρεουργούσαµε την ελληνική γλώσσα.
Θέλω να ζητήσω ιδιαιτέρως συγγνώµη
από µια κυρία που γνώρισα σε
µια δεξίωση πριν από λίγα χρόνια. Τη ρώτησα
τι δουλειά έκανε ο άντρας της.
Μου απάντησε ότι ήταν γεωπόνος. Δυστυχώς,
µπέρδεψα τη λέξη γεωπόνος µε τη
λέξη Γιαπωνέζος.. Καθώς η συζήτηση
προχωρούσε, διαπίστωσα µε έκπληξη ότι
δεν ήξερε σχεδόν τίποτε για την Ιαπωνία.
Και καθώς επέµενα µε τις
ερωτήσεις µου για τον ιαπωνικό πολιτισµό,
έßλεπα σιγά σιγά τον πανικό να
φουντώνει στα µάτια της.


Θα ήθελα ακόµη να ζητήσω συγγνώµη κι από
τον προßεßληµένο εκείνον υπουργό,
που παρέµεινε ατάραχος όταν τον ρώτησα πώς
σκόπευε να αντιµετωπίσει όλες
τις προσκλήσεις και όχι τις προκλήσεις του
τοµέα ευθύνης του. Τώρα ήρθε ο
καιρός να πάµε σε µιαν άλλη χώρα.
Χαιρόµαστε µε την προοπτική των νέων
εµπειριών, των νέων ενδιαφερόντων που
πάντα φέρνει ένα νέο διπλωµατικό
πόστο. Οπως λέει κι ο ποιητής:



«Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι
που µε τι ευχαρίστηση, µε τι χαρά
θα µπαίνεις σε λιµένες πρωτοϊδωµένους»

Aλλά, δεν θα είναι Ελλάδα.

Αυτό για το οποίο µπορούµε να είµαστε
σίγουροι είναι ότι θα επιστρέψουµε.
Δεν νοµίζουµε ότι η Ελλάδα µας έχει δώσει
ακόµη την άδεια να την
εγκαταλείψουµε οριστικά. Και όταν
επιστρέψουµε δεν θα το κάνουµε µόνο για
τους ανθρώπους ή για το τοπίο, αλλά και
γιατί η Ελλάδα είναι µια χώρα που
θαυµάζουµε για πάρα πολλά πράγµατα.



Αλλά αυτό που ιδιαίτερα θαυµάζουµε εδώ
είναι η σηµασία που δίνουν οι
Ελληνες στους οικογενειακούς δεσµούς και
τη φιλία, την επιµονή σας να
χαίρεστε τη ζωή, την ανοιχτόκαρδη διάθεσή
σας, τη γενναιοδωρία σας και την
αίσθηση αξιοπρέπειας και ευπρέπειας. Το
ταλέντο των Ελλήνων ξεχειλίζει σε
κάθε τοµέα, από τις καλές τέχνες ώς τον
κάθε χώρο δουλειάς και
δηµιουργίας. Ενα από τα προνόµια που είχα
ως πρέσßης στην Ελλάδα ήταν η
ευκαιρία που µου έδωσε να συναντήσω τόσους
προικισµένους, ζωντανούς
ανθρώπους από φοιτητές µέχρι
δισεκατοµµυριούχους.

Οµολογώ ότι ακόµη και τώρα, µετά οκτώ
χρόνια στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόµη
µερικά πράγµατα που δεν καταλαßαίνω. Δεν
καταλαßαίνω την ελληνική µανία να
ßουτάνε όλοι στη θάλασσα κάθε φορά που η
θερµοκρασία ανεßαίνει πάνω από
τους δέκα ßαθµούς. Εγώ µεγάλωσα σε µια χώρα
που η θάλασσα ήταν κρύα και
γκρίζα και, γενικώς, έπρεπε να αποφεύγεται.
Δεν καταλαßαίνω γιατί τα
κινητά είναι τόσο δηµοφιλή, ενώ τόσες και
τόσες Ελληνίδες σε διακοπές
έχουν τη συνήθεια να φωνάζουν τόσο δυνατά
και σε τόσο ψηλές νότες ώστε οι
φωνές τους να σκίζουν τον αιθέρα και
λόγγοι και ραχούλες να αντηχούν «έλα
Τούλααα.». Θαυµάζουµε το πάθος των
Ελλήνων για προσωπική ελευθερία και
ελευθερία του λόγου. Ακόµη δεν έχω
καταλάßει τα παραθυράκια στην
τηλεόραση. Πώς καταλαßαίνει ο ένας τι λέει
ο άλλος όταν όλοι µιλούν
ταυτόχρονα; Ο στρατηγός Ντε Γκολ
αναρωτήθηκε κάποτε πώς είναι δυνατόν να
κυßερνήσει κανείς µια χώρα που παράγει 246
διαφορετικά είδη τυριών.
Αναρωτιέµαι πώς είναι δυνατόν να
κυßερνήσει κανείς µια χώρα που έχει
σχεδόν τόσους τηλεοπτικούς και
ραδιοφωνικούς σταθµούς όσα τυριά έχει η
Γαλλία. Αυτό που καταλαßαίνω και ξέρω καλά
είναι ότι η Μαριάν και εγώ
αισθανόµαστε τεράστια τρυφερότητα,
ευγνωµοσύνη και θαυµασµό για µια χώρα
που µας φέρθηκε τόσο καλά.

Σ' ευχαριστώ, Ελλάδα.

Γυναίκες... και άνδρες...!

Ήταν μια νύχτα του Αυγούστου στην Αμοργό.Η τελευταία νύχτα των διακοπών μας.Το κορίτσι μου κι εγώ αφού τελειώσαμε ένα καραφάκι στο μπαλκόνι, αισθανθήκαμε ότι ενώ εμείς βλέπαμε το ηλιοβασίλεμα με τρυφερές αγκαλιές (καθότι και το ρακόμελο...), εμάς μας έβλεπε η γειτονιά, για αυτό και πήγαμε να συνεχίσουμε στο κρεβάτι μας...

Είχε αρχίσει να ομορφαίνει πολύ η ατμόσφαιρα, όταν εκείνη μου είπε:

- Δεν έχω διάθεση! Θα ήθελα μόνο να με κρατήσεις για λίγο στην αγκαλιά σου να μου μιλήσεις γλυκά κι ύστερα να κοιμηθώ.

- ΕΕΕΕΕΕ;;; είπα εγώ. Τι λες τώρα;

Και τότε αυτή μου είπε τα λόγια που τρομάζουν ότι θα ακούσουν όλοι οι άντρες του πλανήτη, την ώρα που εξωτερικεύουν την ερωτική τους διάθεση:

- Οι συναισθηματικές μου ανάγκες ως γυναίκα φαίνεται ότι δεν είναι αρκετές για να ικανοποιήσουν τις φυσικές σου ανάγκες ως άντρα."

Κι όταν γύρισα και την κοίταξα με δυο τεράστια ερωτηματικά για μάτια, συνέχισε:

- Δεν μπορείς να μ' αγαπάς για αυτό που είμαι κι όχι για αυτό που μπορώ να κάνω για σένα στο κρεβάτι;"

.....Αποφάσισα ότι το μόνο που μου απέμενε ήταν ο ύπνος.

Την επόμενη μέρα πήραμε το καράβι της επιστροφής.

Ομολογώ ότι η ατμόσφαιρα ήταν λίγο βαριά...

Φτάσαμε στο σπίτι και η πρώτη μου δουλειά ήταν να τηλεφωνήσω στο γραφείο για να εξασφαλίσω άλλες δυο μέρες άδειας...

- Έτσι για προσαρμογή... τους είπα.

Ξέρετε πόσο σκληρό είναι να πηγαίνεις κατευθείαν από το νησί στο γραφείο...

Στην πραγματικότητα όμως δεν πήγα στη δουλειά για ένα έχω λίγο ακόμη χρόνο να μείνω μαζί της.

Βγήκαμε βόλτα για καφέ, φάγαμε κι ένα υπέροχο μεσημεριανό στο αγαπημένο της κινέζικο και μετά πήγαμε για ψώνια στα μαγαζιά.

Μπήκαμε σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα.

Τριγύριζα μαζί της, ενώ δοκίμαζε διάφορα πολύ ακριβά φορέματα.

Δεν μπορούσε ν' αποφασίσει ποιο να πάρει.

- Πάρτα όλα, της είπα και χάρηκε.

Ήθελε καινούρια παπούτσια και της είπα να πάρει ένα ζευγάρι για κάθε φόρεμα που είχε αγοράσει και ενθουσιάστηκε.

Μετά στο τμήμα των κοσμημάτων και πραγματικά συγκινήθηκε με ένα ζευγάρι διαμαντένια σκουλαρίκια.

Συγκινήθηκε ακόμη περισσότερο όταν της είπα να τα πάρει.

Σκέφτηκε προφανώς να με δοκιμάσει γιατί μου ζήτησε και παπούτσια του τένις, ενώ από τένις δεν έχει ιδέα.

Προφανώς το βλέμμα μου της απάντησε, γιατί γύρισε και μου είπε:

- Εντάξει, αγάπη μου, εντάξει.

Καθώς κρατούσε στην αγκαλιά της τα φορέματα, τα παπούτσια και τα σκουλαρίκια, είχε φουντώσει από χαρά κι ενθουσιασμό και το πρόσωπό της ήταν γεμάτο χαμόγελο και φλόγα, θαρρείς και κόντευε στην σεξουαλική ολοκλήρωση.

Με κοίταξε στα μάτια και μου είπε:

- Νομίζω ότι τελειώσαμε, καρδιά μου. Ας πάμε στο ταμείο...

Ήμουν εκτός εαυτού, όταν της είπα:

- Όχι, γλυκιά μου, δεν έχω διάθεση.

Το πρόσωπό της άσπρισε και το στόμα της έμεινε ανοιχτό με ένα τεράστιο "ΤΙΙΙΙΙΙ;;;"

Και τότε είπα:

- Κορίτσι μου, θέλω απλώς να κρατήσεις αυτά τα πράγματα για λίγο. Οι οικονομικές μου ανάγκες ως άντρα δεν είναι δυνατό να καλύψουν τις αγοραστικές σου ανάγκες ως γυναίκα...

...και τη στιγμή που φαινόταν έτοιμη να με σκοτώσει, συμπλήρωσα:

- Γιατί δεν μπορείς να με αγαπάς για αυτό που είμαι κι όχι για αυτά που μπορώ να σου αγοράσω;

Το μάθημα του Λάμπη Ταγματάρχη

"ΑΦΩΝΟΙ ΕΜΕΙΝΑΝ ενενήντα περίπου φοιτητές κατά τη διάρκεια του μαθήματος

Ειδικά Ρεπορτάζ στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του

Πανεπιστημίου της Αθήνας όταν ο καθηγητής τους Λάμπης Ταγματάρχης,

δημοσιογράφος και πρόεδρος στη συνδρομητική τηλεόραση, κατά τη διάρκεια της

διδασκαλίας σήκωσε μια φοιτήτρια που καθόταν στην πρώτη σειρά του

αμφιθεάτρου και τη φίλησε στο στόμα.

ΑΚΟΛΟΥΘΩΣ ΖΗΤΗΣΕ απ' τους φοιτητές να καταγράψουν το περιστατικό και να το

στείλουν άμεσα ως ρεπορτάζ στο μέσο που υποτίθεται ότι εργάζονταν.

Μόλις είχε ολοκληρωθεί εκτενέστατη συζήτηση με θέμα «Ηθικοί κανόνες στο

ρεπορτάζ, ηθικά διλήμματα, εισβολή στην ιδιωτική ζωή» και είχε αναλυθεί η

ανάγκη να ερευνούν σοβαρά και να ψάχνουν σε βάθος οποιοδήποτε θέμα πριν το

καταγράψουν για το μέσον όπου μελλοντικά θα εργάζονται.

ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΟΝΤΩΣ κατέγραψαν αυτό που ...

είδαν.

Και με οξύ τρόπο καυτηρίασαν την πράξη του καθηγητή τους.

Ενας μάλιστα...αποχώρησε επιδεικτικά από το αμφιθέατρο σε ένδειξη

διαμαρτυρίας γι' αυτό που συνέβη στη συμφοιτήτριά του.

«ΗΡΘΕ ΝΑ ΛΥΤΡΩΣΕΙ τα σεξουαλικά του βίτσια», έγραψε ο ένας,

«σεξουαλική επίθεση σε φοιτήτρια την ώρα του μαθήματος», έγραψε ο άλλος,

«πείραμα με σεξουαλικές προεκτάσεις», έγραψε ο τρίτος.

Χαμός..

Η συνέχεια έχει ακόμη πιο μεγάλο ενδιαφέρον.

Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΑΚΟΥΓΕ όλο το φρικτό κατηγορητήριο ατάραχος.

«Σας έχω βγάλει και φωτογραφία με το κινητό μου» του φώναξε ένας φοιτητής,

«δεν φοβόσαστε ότι αύριο θα είστε πρωτοσέλιδο;» τον ρώτησε...

Ο καθηγητής σηκώθηκε κι αφού ευχαρίστησε τους φοιτητές του για τη

συνεργασία, τους ανακοίνωσε ότι, αν δεν είναι εξαιρετικά προσεκτικοί και δεν

ερευνούν αυτό που πρόκειται να γράψουν, πέρα απ' το γεγονός ότι δεν θα

περάσουν ποτέ το μάθημά του, δεν θα γίνουν ποτέ καλοί δημοσιογράφοι.

Και αμέσως άρχισε να τους απαριθμεί τα λάθη τους:

1. Κανείς από τους φοιτητές-ρεπόρτερ δεν έκανε ρεπορτάζ.

2. Κανείς δεν σηκώθηκε από τη θέση του να ρωτήσει το «θύμα» αν είχε κάποια

σχέση με τον κ. καθηγητή, αν είχε προηγηθεί κάτι μεταξύ τους, αν είχε

προκληθεί ή είχε προκαλέσει τον καθηγητή.

3. Κανείς φοιτητής δεν παρατήρησε ότι η φοιτήτρια «θύμα» ήταν τελείως

άγνωστο σ' αυτούς πρόσωπο και προφανώς δεν την είχαν ξαναδεί ποτέ στο

αμφιθέατρο της σχολής.

4. Κανείς φοιτητής δεν πρόσεξε ότι αυτή η φοιτήτρια, όσο κι αν έμοιαζε νέα,

ήταν τουλάχιστον δέκα χρόνια μεγαλύτερή τους.

5. Επειδή η φοιτήτρια «θύμα» δεν γνώριζε κανέναν, δεν μιλούσε και με

κανέναν, πράγμα ασύνηθες για φοιτητικό αμφιθέατρο.

6. Κανείς απ' τους φοιτητές δεν σκέφτηκε ότι το θέμα που μόλις είχε αναλυθεί

από τον καθηγητή είχε τίτλο «Ηθικοί κανόνες στη δημοσιογραφία» και ότι αυτό

σημαίνει.

7. Κανείς δεν ρώτησε τη συμφοιτήτρια που καθόταν δίπλα στο «θύμα» αν πρόσεξε

κάτι ιδιαίτερο στη συμπεριφορά του «θύματος» ή τη συμπεριφορά του καθηγητή.

8. Κανείς δεν φρόντισε να ρωτήσει τον καθηγητή αν είναι σύνηθες γι' αυτόν να

καταφεύγει σε ανάλογες συμπεριφορές και αν αυτή είναι μια νέα διδακτική

μέθοδος.

9. Τέλος, κανείς δεν φρόντισε να μάθει γιατί επιτέλους διάλεξε αυτή τη

φοιτήτρια κι όχι μια άλλη... και, εν πάση περιπτώσει, αφού επρόκειτο να τον

κάνουν πρωτοσέλίδο να του ζητήσουν να πει κι αυτός την άποψή του.

Το μάθημα τελείωσε.

ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ συζητούσαν μεγαλόφωνα για το περιστατικό. Ο καθηγητής έπρεπε να

αποχωρήσει γρήγορα από την αίθουσα γιατί το δίωρο της διδασκαλίας είχε

τελειώσει.

ΣΗΚΩΘΗΚΕ, μάζεψε τα πράγματά του από την έδρα, ζήτησε από τους φοιτητές ένα

λεπτό ησυχία για να τους συστήσει τη γυναίκα του, που πρώτη φορά

παρακολούθησε μάθημά του".